Wie wel eens bij tekenaar Rupert van der Linden (1930) aan huis kwam kon constateren dat er bij hem geen onderscheid bestond tussen dagelijks leven en kunst. Had hij zijn kleine woning op driehoog nu omgebouwd tot atelier, omdat hij elders geen ruimte had? Of had hij zijn atelier met een paar eenvoudige ingrepen, tafel, stoelen, bed, omgetoverd in een woonruimte? Hoe dan ook, alles ademde kunst. Schilderijen en tekeningen beheersten de ruimte. En een schaakbord stond er ook.
Rupert van der Linden kwam met de schaakwereld in aanraking door journalist Max Pam. Ze zijn elkaar ongetwijfeld bij de Amsterdamse kunstenaarssociëteit De Kring tegengekomen, waar ze beiden regelmatige bezoekers waren. Dat was in 1982. Dat jaar stond de eerste tekening van Van der Linden op de cover van Schaakbulletin 177: topschaker Frans Borm. Schaakbulletin ging over in New in Chess en ook voor dat blad bleef hij tot 1991 tekenen.
Van 1993 tot 2004 was hij een vaste medewerker van het bondsblad Schakend Nederland, later Schaakmagazine. Die samenwerking verliep zo goed dat hij een tijdlang een groot deel van zijn schaakwerk bij de hoofdredacteur stalde, zodat deze naar believen uit de voorraad kon kiezen. Daar had hij trouwens ook een goede financiële reden voor, want zijn licht chaotische woning, c.q. atelier maakte een ding duidelijk: van kunst maken word je niet rijk.
Vanaf 2002 maakte Rupert van der Linden veel tekeningen voor de werkboeken en handleidingen van de Stappenmethode, de beproefde schaakleermethode voor de jeugd. Voor het project Schaakkaravaan van het Max Euwe Centrum leverde hij ook een serie tekeningen.
Tekenaar, zo noemden we Rupert van der Linden in de eerste zin, en zo kennen we hem ook in de schaakwereld. Maar hij had ook heel andere kwaliteiten. Na een opleiding tot tekenleraar op de Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag werd hij illustrator bij de Nederlandse Onderwijs Film. Daar leerde hij zichzelf animatiefilms maken. Hij werkte in Amsterdam korte tijd bij een commerciële tekenfilmstudio, maar dat dienstverband knelde al gauw te veel en hij besloot freelancer te worden.
Van 1961 tot 1963 maakte hij samen met journalist Jan Blokker stripverhalen voor het Algemeen Handelsblad met als hoofdfiguur Mr. D. van Kwikschoten. Later maakte hij zelfstandig animatiefilms waarbij hij samenwerkte met producent Nico Crama. Ook werd hij bekend als ontwerper van filmtitels.
Halverwege de jaren zeventig werd hij moe van het werken in opdracht en besloot hij zich meer bezig te gaan houden met vrij werk, tekenen en schilderen. Hij legde zich vooral toe op het afbeelden van mensen. Hij schilderde onder andere een portret van Hans Snoek, danseres, danspedagoge en oprichter van het Scapino Ballet. Dat schilderij is te zien in de portrettengalerij van de Amsterdamse stadsschouwburg, tegenwoordig Internationaal Theater Amsterdam. Dat hij ook anders kan, zonder mensen af te beelden, bleek nog in 2018 bij het verschijnen van Amsterdam getekend, een boekje met nostalgische tekeningen van Amsterdam.
In 2019 schonk Rupert van der Linden een groot deel van zijn schaaktekeningen en -cartoons aan het Max Euwe Centrum. Een selectie daarvan is te zien op de website van het MEC in Ruperts hoekje. Rupert van der Linden overleed op 18 juni 2023. Hij werd net geen 93 jaar. (MbdW)